sphinxpark project

Plaatsen van herinnering

Het Sphinxterrein kent een uitermate interessante historie. Als voormalige locatie van de keramiekfabrieken van de Koninklijke Sphinx vormt het een wezenlijk bestanddeel van de vroegere identiteit van Maastricht als industriestad. Bijzonder is dat het ooit zo besloten areaal nu een publiek karakter kent. In de nabije toekomst zal het zelfs tot woonwijk transformeren. Binnen het grotere project Landschap in Perspectief, een samenwerking tussen NAiM/Bureau Europa, Marres Projects en Provincie Limburg (www.landschapinperspectief.nl), wordt binnen dit tijdelijke park onder andere ingegaan op het idee van herinnering dat inherent aan dit stedelijke landschap is verbonden.

Karin Peulen, kunstenaar en woonachtig in Maastricht, realiseert op onderzoekende wijze en in samenwerking met andere kunstenaars, archeologen, filosofen en studenten beeldende kunst, vijf interventies in het Sphinxpark die ingaan op landschap, erfgoed en herinnering. Peulen is gestart vanuit de vragen “Wat is landschap?” en “Hoe herinneren wij?”. Ze neemt het werk Les Lieux de Mémoire van de Franse historicus Pierre Nora als uitgangspunt voor de interventies in het Sphinxpark.

In dit werk betoogt Nora dat er zoveel over het geheugen wordt gesproken omdat er nog maar zo weinig wordt herinnerd. In Les Lieux de Mémoire introduceert hij zogeheten herinneringsplaatsen, waar de mens in verbinding staat met het verleden.

Plaatsen van herinnering V

Kunstenaar Amber Bus is verantwoordelijk voor het vijfde onderdeel van het project ‘Plaatsen van herinnering’.

Waarneming is een belangrijk onderdeel van het werkproces van Amber Bus. Door uiterst zorgvuldig te kijken naar een fysieke locatie en deze bijna letterlijk af te tasten, onderzoekt zij de verschillende aspecten van een plek en eigent ze zich een locatie toe. Deze genuanceerde en intensieve werkwijze  heeft zij ook in het Sphinxpark toegepast en op basis van de opgedane kennis zal Bus de komende twee maanden enkele ingrepen uitvoeren.

Het Sphinxpark wordt door Amber Bus opgevat als een artefact, als een door tijd en mensenhanden gevormd product. Tegelijkertijd ziet zij de onmiskenbare invloed van de natuur op deze historische plek en ervaart zij het Sphinxpark als een zogeheten ecofact. Op basis van dit tweeledige perspectief plaatst Amber Bus een drietal vitrines in het park, die als het ware haar tijdelijke werkplaats vormen. In en rondom deze vitrines vinden vervolgens verschillende acties plaats, waar zowel de flora, de fauna als de mens de aanleiding voor vormen en waardoor de plek zelf in zichtbaarheid wint.

Op basis van dit werkproces verandert de inhoud van de vitrines voortdurend. Deze transformatie is te volgen via www.amber-bus.blogspot.nl/.